جای در "داستانه عامه پسند" کوئنتین تارانتینو هست که مارسلوس والاس میگه "غرور درد میاره ، هیچ وقتم کمکت نمیکنه " . اما چیزیکه من درک کردم اینکه غرور سخت درد خواهد داشت اما خیلی وقت ها ارزش تحمل درد همراه خودشو داره تنها بشرطی که غرق در خودخواهی نباشه !
پ.ن : تصویر تزئینی و برای مائده هژبری است که برای من، فارغ از هنری که باهاش معروف شد .غروری که در کلام ش هست جذابه.
تفاوت میان خودپسندی و غرور در این است که غرور، اعتقاد راسخ به ارزش فوق العاده ی خویش در زمینه ای خاص است، اما خودپسندی، خواستِ ایجاد چنین اعتقادی در دیگران است و معمولاً با این آرزوی نهان همراه است که در نهایت، خود نیز بتوانیم به همان اعتقاد برسیم. بنابراین، غرور از درون انسان نشأت می گیرد و در نتیجه، قدردانی مستقیم از خویشتن است. اما خودپسندی کوششی است برای جلب قدردانی از بیرون، یعنی دستیابی غیرمستقیم به قدردانی است. از این رو خودپسندی، آدمی را پرگو و غرور کم گو می کند.