وارونه

              در این روزهای پر دغدغه  ولی بی حس و حال گاهی با خودم کلنجار میرم که از اون پسر مقید تا این مرد بی قید چه دنیای وارونه ایه.تو هر دو دوران مسیر عقل و احساس خلاف هم بوده و هیچوقت تو یه جاده همسفر نبوده ولی همیشه همراه خودشون یه چاشنی هرچند نه کاملا تلخ که شاید کمی یخ به همراه داشته.در ایام نوجونی همیشه به این فک میکردم که حتما راحت بودن با مسائل و پیشامد ها از من یه آدم غیر قابل نفوذ و موفق میسازه که میتونه خیلی راحت رنگ زندگی سرد و و یخ نوجونیمو به رنگ های شادتر نقاشی کنه و یا لااقل اون همه سیاهی که با قید های مختلف آغشته شده  از مانیتورینگ نگاهم کم کنه .دوره  جالبی بود وقتی که قید ها رو یکی یکی و در نبرد های تن به تن عقل و احساس کنار گذاشتم و تو درونم ،خودم بهتر و قوی تر دیدم .دوره جالبی بود ولی نتیجه ش به اون جالبی که فک میکردم نبود. نشد اون چیزی که باید میشد. امروز روز اون پسری که من بوده باشم همه اون  راحت ی که تو مواجعه با پیشامدهای روزمرگی اش را داره ولی فک میکنه اون همه سیاهی شاید اونقدری که فک میکرد هم سیاه نبودند .شاید بیشتر خاکستری بودن شاید بیشتر توجه میخواستن برای فهمیدن و دوست داشتنشون . شاید دور ریختن همه اون قید ها  لازم نبوده و شاید هر چی هم که بودند چندان هم از این مرد امروز تو نداشتن  رنگارنگی زندگیش توفیری نداشتند هر چی که است امروز همه چیز سفید سفید است و من کور رنگی گرفته ام.

16

 آزادی من، جایی باز می ایستد، که آزادی دیگری آغاز می شود.

                                                                                        سارتر