67

خاموشی به هم ریخته ای بود  اتاق تصورات ذهن خسته من . عجب جنب جوشی وصف ناپذیر لحظه ای و لحظه ای طغیان سکوتی مرگبار .پنجره ای که نبود و نوری که می دمید .آرامشی رنگ می باخت در روشنایی مدافع همیشگی .عجب  تحملی از تحمل دردی با تاوان فراموشی . فراموشی ، جنب جوش و آرامش  چه جمع در تضادی در اتاقک بی پنجره خسته تصورات ذهنم.

امید

جای نوشته شده بود :

                            آخرین چیزی که میمیرد امید است

پدر منو در اورده !

همفری بوگارت+ : چشمات اذیتت میکنه ؟

لورن باکال +: نه

همفری بوگارت : ولی پدر منو در اورده !