بی قرار
من نمی دانم زاده یک قانونم یا پدیده یک عشق
بی قرار
من نمی دانم زاده یک قانونم یا پدیده یک عشقدرباره من
let's go somewhere and never come back
ادامه...
روزانه‌ها
همهپیوندها
جدیدترین یادداشت‌ها
همهبایگانی
- دی 1402 1
- آذر 1402 3
- شهریور 1402 2
- تیر 1402 1
- اسفند 1401 1
- اسفند 1400 1
- مهر 1400 1
- آذر 1399 2
- مرداد 1399 4
- تیر 1398 3
- خرداد 1398 4
- اردیبهشت 1398 5
- فروردین 1398 4
- اسفند 1397 5
- بهمن 1397 8
- دی 1397 12
- آذر 1397 19
- آبان 1397 23
- مهر 1397 26
- شهریور 1397 15
- مرداد 1397 18
- تیر 1397 8
- خرداد 1397 5
- اردیبهشت 1397 1
- فروردین 1397 4
- اسفند 1396 6
- بهمن 1396 3
- دی 1396 9
- مرداد 1396 1
- تیر 1396 1
- اردیبهشت 1396 1
- آبان 1395 1
- مهر 1395 1
- شهریور 1395 1
- تیر 1395 2
- خرداد 1395 1
- اردیبهشت 1395 1
- فروردین 1395 2
- آذر 1394 1
- آبان 1394 1
- مهر 1394 3
- شهریور 1394 3
- مرداد 1394 3
- تیر 1394 5
- خرداد 1394 2
- اردیبهشت 1394 3
- فروردین 1394 2
- اسفند 1393 3
- بهمن 1393 3
- دی 1393 2
- آذر 1393 2
- آبان 1393 1
- شهریور 1393 5
- مرداد 1393 2
- فروردین 1393 1
- اسفند 1392 2
- بهمن 1392 1
- دی 1392 1
- آذر 1392 2
- آبان 1392 3
- مهر 1392 2
- مرداد 1392 3
- تیر 1392 4
- خرداد 1392 7
- اردیبهشت 1392 1
167
photo by : katedanson.com
بدنیا اومده بودم.عقربه های ساعت 10:30 صبح رو در پنجشنبه ای در اوسط اخرین ماه از دوست داشتنی ترین فصل بچه ها رو نشون داده بود که من چشم هام رو به دنیایی بزرگتر از تمام اونچیزی که میشد تصور کرد،باز کرده بودم.حتمابرای همین بوده که همیشه پنجشنبه ها در این حول و حوش ساعتی یه حس غریب و دوست داشتنی دقیقا مثل یه اتفاق ناگهانی خوب، روحمُ لبریز میکنه ولی اگه قرار به این باشه چرا حسی دوست داشتنی؟حتما منم مثل همه بچه های دیگه گریان بدنیا اومدم درحالیکه کسی برای ورود به این چلنج "زندگانی"نظری از من نپرسیده و برای این فرصتی که داده شده درخواستی رد نکرده ام.
ماه ها ،فصلها و در امتدادش سپری شدن سالهای زیادی رو به چشم دیدم و من بزرگ شدم.خندیدم همانطور که گریه ها کردم.بازی کردم همانطور که بازی ها دیدم.وبه این چلنج زندگانی ادامه دادم درحالیکه دنیایکه به اون وارد شدم همچنان بزرگتر از دایره تصورات من برای به آزمون و امتحان کشوندنم باقی مونده و من در اندیشه اینکه از هزار بلای طبیعی ، جانِ سالم به در می‌بریم که دستِ آخر یک رفتن ؛ جان به لبمان کند ...