285

ی ه جای در نیمه شب در پاریس  ودی آلن هست که میگه"نوستالژی بازی ، یعنی انکار زمان دردناک فعلی " !

در واقع چیزی که گذشته را خواستنی و حسرت آلود میکنه  ،  نارضایتی از اکنون است .نارضایتی که تا پای از بین رفتن مرز واقعیت و خیال پیش میره چون تحمل این "اکنون"  خیلی سخت تر از گم شدن در گذشته ایست که حتی به اندازه شیرینی  که به نظر میرسه ، شیرین نبوده و نیست .

249

   تاب، بازی لاکچری  کودکی ما بود .صف انتظارش همیشه بیشتر از بازی های دیگه بود.هیجانش، وصف ناشدنی بود.بچه باحالا همیشه خراب تاب بودن  و پیاده کردنشون از تاب نشدنی بود حتی تصور اون شدت و همتی که در رفت و برگشت تاب سواری هاشون بود زبان اعتراض ها  را می بست  و نگاه مغموم کودکانه بچه ها پشت تموم اون رفت و برگشت های لذت بخش ، تا ابدیت ادامه دار خواهد بود ...

Haris alexiou-Nefeli