با فاصله زیادی بزرگترین باگ خلقت پیدا کردن دوست واقعیه ،دوستی که بشه باهاش تمام اون زمان های مشمئزه کننده روزمرگی ها رو پر کرد و در کنارش خود واقعی بود بدون ترس و وهمی از حرف ها و سوتفاهم ها ...
تو دنیای واقعی که اون معدود ادمهای هم که دوست بودند از دست رفتن ،کاش شما مجازی ها لااقل در دسترس بودید...
چقدر دوستداشتنی هستن ،آدمهایی که تا آخر خوبند،آدمهایی که برای
غرور و احساس ما هم به اندازه خودشون ارزش قائلند، آدمهایی که دست دوستی میدهن وتا همیشه می مونن
بنظرم ، هیچکس نمیتونه رفاقت و دوستی را معنا کنه ، جز گذر زمان و بازیهای روزگار...
بنظرم مرزی بین دوستی واقعی ومجازی وجود نداره...
بنظرم ما آدما هیچ وقت دوستانمون را از دست نمیدیم
چون دوستای واقعی هرگز از دست نمیرن
فقط افرادی را از دست میدیم که به دوستی تظاهر میکنن و از دست رفتن چنین افرادی بنظرم بهتر تا داشتنشون
میدونی خیلی وقتها این بازی روزگار یا همون سرنوشت خیلی چیزا رو بدون داخلتت ازن میگیره که خودت کمترین دخلاتی ممکنه توش نداشته باشی
منم هیچ دوست واقعی ندارم. دوستی که بشه پیشش خود خودمون باشیم و از هیچی نترسیم!
همیشه هم جای خالی چنین دوستی تو زندگیم زیاد پیداست.
همه تنهاییم
اینجانب یک با این پست به شدت موافق هستم!
این خوبه ×!