132

در توان‌ام نیست چیزی یادت دهم،‏

آن‌گاه که پستان‌های‌ات دائره‌المعارف‌اند،‏

و لب‌های‌ات، خُلاصه‌ای از تاریخ ِ شراب؛

 تو، زنی هستی که وجودت به‌تنهایی کافی‌ست:‏

روغن از توست،‏

گندم از توست،‏

آتش از توست،‏

تابستان و زمستان از توست،‏

رعد و برق از توست،‏

باران و برف از توست،‏

موج و دریا از توست،‏

همه و همه، هر چه که هست، همه‌شان از توست...‏

حالا، تو بگو؛

چه می‌توان‌ام یادت بدهم ای زن؟

اصلن، مگر ممکن‌ست کسی بتواند سنجابی را به مدرسه بفرستد؟

یا گُربه‌ای را به نواختن پیانو وادارد؟

مگر می‌شود کسی بتواند، کوسه‌ای را راضی کند

تا به راهبه‌ای پاک‌دامن تبدیل شود؟

نه! آموختن به تو غیرممکن‌ست!‏

+    +

نِزار قبّانی

مترجم: مسعود ناسوتی

 +Golshifteh Farahani on Egoiste