هیچ

هیچ شده‌ام، هیچ. و کسی نمی‌داند که آنکه نفس می‌کشد، آنکه راه می‌رود، آنکه لبخند می‌زند، آنکه می‌گرید و آنکه به نقطه‌ای در آن دور خیره می‌شود همان نیست که باید باشد.
به این می‌اندیشم که هیچ چه می‌تواند باشد یا اصلاً چه نمی‌تواند باشد، بدین گونه است که شاید به مفهوم خودم، زندگی‌ام و آنچه که بودم پی ببرم.
من در گردابی از آنچه بوده و نبوده‌ام گرفتارم، و فقط به چرخش ابدی آن می‌نگرم. همانطور که دنیا از پیش چشمانم می‌گریزد و زندگی هم، خودم نیزمی‌گذرم.
درهیچ خندیدن، در هیچ گریستن، در هیچ عشق ورزیدن، در هیچ ماندن، در هیچ گم شدن تصویرهایی است که می‌آیند و می‌روند بی‌آنکه بدانم: برای چه می‌آیند؟ و برای چه می‌روند؟

خانه دلت ویران باد

حالت غریبی است که در یک بعدظهر سوزان ، دختریکه مشتاقانه در پی تو ست را جواب رد به سینه ش بزنی و به دختری که مشتاقانه در پی اونی ولی میدانی سرنوشتی با او نخواهی داشت را با نگاه منتظر او ، بی پاسخ، به دست سرنوشت بدی و داغ دار ، تنها و ویران به خانه برگردی