|+|دوستی ها رنگ باخته اند رفیق ...دلت را بردار و برو به جایی که هنوز ماهی های قرمز حرمت دارند و کسی تنک دل کسی را نمی شکند ...من که سال هاست تنک دلم ترک بر داشته ...و دیگر این ماهی قرمز بی قرار، نفس های آخر را می زند ... .
حالا سنگ بر داشتی که چه ؟ ...تو هم بزن ...اگر هنوز جایی برای شکستن میابی بزن ...اما آنچنان بزن که این ماهی قرمز هم جان دهد ...دیگر تاب تماشای جان دادنش را ندارم ...در این خشکسالی محبت و عشق ،امیدی به جان دوباره اش نیست .نه دستی که به آبی برساندش و نه راهی که به دریایش ...وقتی که تقدیر حکم شکستن می دهد که راه گریزی نیست ...بزن رفیق ...سنگ آخر را تو بزن ... بشکن ...که به دست دوست جان دادن هم عالمی دارد . آنچنان بشکن ...که این ماهی قرمز بی تاب ، رویای دریا را هم از سر بیرون کند ...بشکن و بنشین به تماشای آخرین نفس های دلم ... حیف که این دست ها سنگی بود نه پلی به دریا ... .
اگر هنوز جایی برای شکستن در تنک دلم یافته ای ارزانی دستان تو ...بشکن...سنگ آخر را تو بزن ... .
آره دوستیهای این دوره و زمونه یه جوری شده. واقعی به نظر نمیرسن. یعنی اغلبشون تعارفات الکی ان. پای کمک در واقعیت برسه سعی میکنن خودشونو ازت پنهان کنن. خونه شون نری. تلفنتو دیرجواب میدن. اگر بدن با بی میلی جواب میدن. فوقش خیلی صمیمی باشن با تلفن باهم در تماسن.
دوست خوب و پایه که همیشه هر وقت آدم دلش تنگ شد یا مشکلی داشت روش حساب کنه معمولا گیر نمیاد. یعنی من یکی که نداشتم هیچ وقت!
اتفاقا بعضی دوستان به طرز بسیار حرفه ای دل و روحم رو می آزارن که هیچ وقت فراموش نمیشه.
روایت داریم که فراموش نشه
یه جمله معروفی میگه. دنیا هنوز قشنگی هاش رو داره.
هنوزم میشه محبت دید. عشق و امید دید.. باید بخوای که ببینی..
چه جمله معروفی و چقدر هجمه در برابرش