108

           یه لحظه های در زمان پیاده روی های هر روزه عصرم ، وجود داره که یهو  یه" حس" خیلی "خوشایند"ی به دلم میشینه و منو از اون حالت بدو بدوی که دارم خارج میکنه ،گاهی منو با خودش میبره به گذشته های دور و نسیم ی از خاطره های بچگی به افکار میزنه و گاهی منو دل خوش کنکی برای حادثه لذت بخش  میشه که تو تصوراتم قراره بسان پیشامدی "یهوی" در آینده ای نامعلوم باشه و به سراغم بیاد ولی اون چیزی که هست اینکه بی مقدمه ،بی برنامه ریزی  ،بی چشم داشت و انتظار و "یهوی" نصیبم شده که این در دوره زمونه "غیر یهوی های غیردوست داشتنی " یا همون "عصر فقدان پیشامدهای اتفاقی و دوست داشتنی  " خودش غنیمتیه !

من در این فقدان ناخوشایند اتفاقات یهوی و دوست داشتنی ،  به این چند لحظه ها ، دل شادم و این خود روایتی دیگر است ....

107

       روزگاری بود که دوست داشتنی ها ، ساده بود ودست یافتن بهشون به اندازه یه" اراده " فاصله بود.این "اراده" اگه هزینه زمانی زیادی هم داشت باز همین حس تلاش و "از ته دل خواستنش" به اندازه خودش لذت بخش بود و روزگار بچگی ما رو میساخت .

یادش بخیر

حالا بعد سالها که مثلا بزرگترو عاقل ترم علاوه بر دست نیافتنی بودن خیلی آرزوها ، اون "لذت بخشی" خواستنی ها و دوست داشتنی ها  به کل مثل برگهای زیبای پاییزی  درخت ی که تو زمستون از دست میره ، از دست رفته .قبلنا فک میکردم این بخاطر پیچیده شدن خواسته ها و بزرگ و بزرگ تر شدن خواسته هامونه ولی الان به این باور رسیدم که دلیل اصلی ش رنگ باختن  و لذت پذیر نبودن خواسته هامون ه که حتی وقتی بهشون میرسیم و برای ما میشه باز  "لذت بخش" نیستن و این خود داستان اصلی روزمرگی هاست ....