گاهی چقدر جالبِ که در ازدحام لحظه ها به خودت بیای و ببینی تو یک روز تعطیل ، در حالیکه هنوز روشنایی و زیبای روز از پنجره اتاق کارت به داخل راه پیدا میکنه و اتاقی که همیشه پر از صدا و شلوغیه در غیاب همکارها به مکانی دنج و بکر تبدیل شده و روحت به دور از مشغله های کاری این حضور نابه هنگام یه طراوت دوست داشتنی داره و با خودت و در این فضا تنهایی.
امروز و این لحظه یکی از اون تنهایی های دوست داشتنی منه ...
موهبت های هست دست نیافتنی ولی بخشیدنی .یعنی کاری برای بدست آوردنش نمیشه کرد ولو اینکه تمام توان و انرژی آدم صرف اون بشه ،تمام لحظه ها به یاد اون و همه زمان ها خرج ش بشه اما فقط " یکبار" میتونه چشیدن طعم این "موهبت" بهت بخشیده بشه و شانس داشتن ش منشا تمام زیبایی های زندگیت بشه .
زیباترین این موهبت ها مطمعنا " مادرِ" ...